وصیت پیامبر(ص) در لحظات پایانی

.......پیامبر(ص) در حضور جمع، رو به حضرت علی(ع) كرد و به او وصیت كرد و به ایشان فرمود: نزدیك بیا، سپس زره و شمشیر و خاتم و مهرش را به علی(ع) داد و فرمود «برو منزل». پس از لحظاتی بیماری ایشان شدید شد و آنگاه كه حالش بهتر شد، علی(ع) را ندید. به زنان خود گفت: «برادرم و صاحبم بیاید» آنان به ابوبكر گفتند و آو آمد و باز پیامبر(ص) جمله را تكرار كرد و این بار به سراغ عمر رفتند و عمر آمد؛ ولی پیامبر(ص) فرمود: «برادرم و صاحبم بیاید» "ام­ سلمه" فرمود: «علی(ع) را می­طلبد، به او بگوئید بیاید». علی(ع) آمد و مدتی با هم به طور خصوصی و در گوشی صحبت كردند. وقتی از علی(ع) پرسیدند، پیامبر(ص) چه گفت؟
 
در پاسخ فرمود: به من هزار باب علم كه از هر بابی هزار باب دیگر منشعب شده بود، آموخت و چیزهایی را به من سفارش كرد كه انجام خواهم داد. پیامبر(ص) در همان حال چند مرتبه فرمود: «ما ظن محمد بالله لو لقی الله و هذه عذره عنده»
 
در روزهای آخر از "بلال" خواست تا مردم را در مسجد حاضر كند، خطبه­یی خواند، بعد از مردم خواست اگر كسی حقی از او به گردن دارد، مطالبه كند. هیچ كس پاسخی نداد تا سه بار پیامبر(ص) تكرار كرد تا اینكه غلامی بنام "عكاشه" برخاست و حقی را از ایشان مطالبه كرد، به قصد انتقام از پیامبر(ص)، شلاقی آماده كردند؛ ولی همین كه خواست قصاص كند بر بدن حضرت افتاد و شروع به گریه كرد و ایشان را عفو نمود و پیامبر(ص) فرمود: او رفیق من در بهشت خواهد بود. سپس به علی(ع) دستور داد، آن پولها را كه نزد یكی از زنان بود، بگیرد و میان فقرا تقسیم كند

ده توصیه امام حسن مجتبی(ع)

امام دوم، حضرت امام حسن مجتبی علیه‌السلام، در کلامی گهربار مکارم و فضائل اخلاق را ده مورد بیان فرموده و شرم و حیا را به عنوان راس این فضائل مورد تاکید قرار داده‌اند.

امام حسن مجتبی علیه السلام فرموده‌اند: ده خصلت نیک از مکارم و فضائل اخلاق است :1 ـ راستگویى 2 ـ  صداقت و راستى در وقت سختى و گرفتارى 3 ـ بخشش به سائل 4ـ خوش خُلقى 5 ـ پاداش در مقابل كارها و ابتكارات 6 ـ پیوند با خویشان 7ـ حمایت از همسایه 8ـ حق شناسى درباره دوست و رفیق 9 ـ میهمان نوازی 10 ـ در رأس همه این‌ها شرم و حیا.
 
 
متن حدیث:
 
قال الامام الحسن المجتبی علیه السلام: مَكارِمُ الاَْخْلاقِ عَشَرَةٌ: صِدْقُ اللِّسانِ وَ صِدْقُ الْبَأْسِ وَ إِعْطاءُ السّائِلِ وَ حُسْنُ الخُلْقِ وَ الْمُكافاتُ بِالصَّنائِعِ وَ صِلَةُ الرَّحِمِ وَ التَّذَمُّمُ عَلَى الْجارِ، وَ مَعْرِفَةُ الْحَقِّ لِلصّاحِبِ وَ قِرْىُ الضَّیفِ وَ رَأْسُهُنَّ الْحَیاءُ.»
 
 
«آثار الصادقين،جلد 62، صفحه892»